Howrah
Oh wat is er veel moois om uit te kiezen dit jaar. Dat wordt een avondje hard werken. Goed dat die kroegen op kruipafstand van elkaar liggen. Zoveel mogelijk bands zien in een paar uur tijd. Het is topsport. Al loert natuurlijk altijd het gevaar van het toevallige gesprek op straat met die ene bekende waardoor je twee (of alle) bands mist. Prioriteiten. Of misschien ligt dat meer aan mijn benadering van festivals en/of topsport. Nou ja goed. Wat je in ieder geval niet moet missen is HOWRAH. En serieus. HOWRAH is denk ik wel een van de beste indie-gitaar-jaren-90-worship bands die er op dit moment zijn. Die nieuwe plaat (nou ja, voor mij dan want ik zat te slapen) staat er weer bol van. Ends and means. Balancerend op het randje van Blonde Redhead en Sonic Youth met een sausje shoegaze er over. Fantastisch. Dat eerste nummer staat al een tijdje op repeat hier en ik zie dat ook nog even niet ophouden. Ik mag toch hopen dat ze daarmee beginnen. Doe maar. Gejaagd en catchy met net die juiste snik er in. Precies de goede snaar. Het tweede nummer heeft er zo’n heerlijke Slowdive galm overheen. Gaat er in als koek. Intiem en toch luid. De hele plaat is wegdromen en genieten. Heerlijk. Ik ga een serieuze poging doen de straat over te steken en iedere afleiding te negeren om op tijd bij HOWRAH te komen. Of je moet mee willen lopen. Ook goed. Haal jij het bier dan maar. Dat gaan we nippen. Met de oogjes dicht. Zin in. – mrk