Ter Ziele

Vorig jaar mocht Tartarus Records al lekker losgaan. Dit jaar wordt nog een tandje bijgezet. Zwaar, veel lawaai en hard. De teringherrie van het festival dus. En daar is dan ook nog de beste plek voor bedacht. De kelder. Niet zomaar een kelder natuurlijk, maar een jaren ‘80 discotheek met spiegels. En dat bleek vorig jaar echt een geniale combinatie. Misschien dat het iets te maken heeft met het ongemak waar die spiegels voor zorgen. Je ziet niet alleen een band spelen maar ook je eigen domme grijns terwijl je naar die band staat te kijken. Lekker confronterend als je van buiten komt, je hoofd lekker warm van het zonnetje (je had je immers niet ingesmeerd) en met dat ene drankje teveel op. Oh, zo ziet dat eruit. Jammer. Nou ja, ik dwaal af. Maar met dat confronterend komt het wel goed. Ter Ziele is namelijk de naam van de band. En zij maken DOOM. En dan volgens henzelf van het type AmenRa en Cult of Luna. Klopt wel. Zelf zou ik daar nog de verfrissende negativiteit van Corrupted en Whitehorse aan toe willen voegen. Langzaam, hard, zwaar, en ellende zonder enig uitzicht op hoop. Je murw laten beuken op loodzware riffs, hoofdjes laten knikken op exact het juiste ritme, haren voor de ogen, lauw bier drinken, opkijken, spiegel, drinken, riffs, hard, weer die spiegels. Nee, vrolijkheid heeft hier geen schijn van kans. Voor als je durft. Zonlicht pak je buiten maar weer. Zin in!

– mrk