Autorijdend Nederland

Afgelopen januari zag ik Autorijdend Nederland voor het eerst, en hoorde ik voor het eerst Freek, Jochem & Keje en hun dwarse noten. Dit gebeurde afgelopen Eurosonic-weekend in een overvolle O’Ceallaighs, tijdens het gratis toegankelijk The Sound of Young Holland showcasefestival. Er ging van alles door me heen: “Ik snap deze band niet, komt dat omdat ik geen rijbewijs heb, of misschien ben ik wel Old Holland geworden (je zou het misschien niet zeggen maar ik ben dichter bij de 50 dan de 20, en misschien wordt dat rijbewijs echt een keer tijd)?”, “Is onze roerganger Anco een festivalbobo geworden (hij was af en toe weg om te netwerken)?”, “Ik kan mijn kont niet keren, ik moet hier weg!”. Je leest dat goed: ik ben weggevlucht. Toen ik het programma zag voor winSUMMERfest, was ik de band eigenlijk al een beetje vergeten – ik was immers al snel vertrokken – en dacht, ik schrijf wel een stukje over deze band met de leuke naam die ik dacht nog niet te kennen. Bij draaibeurt één van hun aankomende 12” Group Theory (hiero te luisteren, net als hun kortspeler ARNL uit 2018) dacht ik, hey dat ken ik, hier kan ik niks mee. Echter, na draaibeurt twee draaide ik om. Waar ik tijdens hun show nog dacht dat de gitaar niet goed was gestemd, de zanger vals zong, of beide, begon ik er nu helemaal in te komen; die dwarsigheid werkt eigenlijk heel goed. Luister maar eens naar Rhotacism – wat mij betreft het prijsnummer van de nieuwe EP – waarin gitaar en zanglijn weliswaar bijna haaks op elkaar staan, maar daardoor elkaars catchy melodieën benadrukken. Voeg daar een vleugje 90’s gitaren aan toe en dan rockt het gewoon best wel hard. Ze zijn ook niet bang om de 3-minutengrens te overschrijden, Nice Grievance op hun ARNL EP sleept je gedurende 6 minuten mee met fijne groove en hoekige gitaarriffs. Andere nummers zijn dan weer wat puntiger en doen me een beetje denken aan bands als Wire, Television, en Slint om even wat ouwelullen-referenties te geven. Het gebeurt niet vaak dat ik zo radicaal omsla in mijn mening over een band, maar ik ben ook niet bang toe te geven dat ik er flink naast zat. Ik had misschien wel beter kunnen weten en aandachtiger kunnen luisteren die eerste keer. Het half-Groningse-half-Amsterdamse-half-Rotterdamse Subroutine Records, dat zowel achter het The Sound of Young Holland festival als achter de (aankomende?) release van Group Theory zit, heeft namelijk een neus voor nieuw Nederlands talent. Ze waren bijvoorbeeld al vroeg bij inmiddels aardig succesvolle bands als Personal Trainer en Tramhaus, om er even twee onwillekeurig te noemen. Wie weet is dat voorspellend voor het succes van Autorijdend Nederland? Hoe dan ook, voor de aankomende editie van winSUMMERfest hoop ik begonnen te zijn met mijn rijlessen (anders halen mijn nichtjes me nog in). Met kennis van hun twee EP’s op zak kijk ik heel erg uit naar de show van Autorijdend Nederland, en ik hoop dat ik wederom mijn kont niet kan keren: deze band verdient een tot de nok toe gevulde zaal!

– chrisT